شعر بیاد ماندنی «خوشا چترود رفتن پا چنارش»

خوشا چترود رفتن پا چنارش

عجب آبی گذر کرد از کنارش

به شب آن آسمان صدها ستاره

به زیبایی شبش همتا نداره

نوا از آب همراهی کند باد

صنوبرها چه می رقصند دلشاد

هزاران هم از آن از عشق گوید

نمازی خواند تا گل را بجوید

چه دیگی ، نیچه رویش در تکاپو

درونش بیدمشکی بود خوشبو

کُماچش نوش جانت روز نوروز

به چایش بیدمشکی هست هر روز

بهاران چون شود آید گل سرخ

گلابش بوی خوش مرحم به هر رخ

بچین ختمی گلش درمان هر درد

یا ببین نرگس به بویش مستمان کرد

چه باغی سبز، زیبا گل انارش

بخور شیرین و ترش از دانه هایش

خرامان کوچ کن بر دشت سبزش

طلا دارد تو خندان پسته خوانش

چه ویران آسیاب از نوع آبی

که استادش همان عباس نامی

به تابستان خوری انگور شیرین

فراوان میوه دارد خاک زرین

به عاشورا دوان رفتن به چترود

به هر دیگی چه وافر نذرها بود

به هر نهری فراوان بود ماهی

ز کم آبی گریزان بود ماهی

اجاقی بر سرش دیگی پر از آش

نگهداری نشد اسباب این فن

حمامی بود آنهم با خزینه

فراموشش نکن یاد از قدیمه

بود چترود پا بر جا همیشه

خدایا برکن این افیون زریشه

منم شایسته مامم ریشه اینجاست

که از دیروز گفتم ماند فردا