بر پایی خیمه ی عاشقان

 

سنت رسمی بر این است که برای برگزاری مراسم سوگواری و گرامی داشت حادثه کربلا حتما چادر برپا شود و به اصطلاح خیمه زده شود،این امر تقریبا در تمامی مساجد رعایت می شود.

جنس چادرهایی که برپا می شودعموما ازبرزنت است وتوسط استادکارانی در شهرهای یزد،اصفهان،مشهد،اندازه گیری،طراحی ودوخته می شود.البته در سال های قبل جنس چادرها از کرباس بود ،در سال های اخیربه جهت تقارن زمان برگزاری ماه محرم با فصل سرما و بارندگی گرایش به دوخت چادرهای ضد آب بیشترشده است.

برپایی چادر نشانه آن است که عزاداری و مراسمات ماه محرم شکل گرفته اند و به نوعی دعوت عام برای شرکت در مراسم تلقی می گردد.برپایی چادر در حقیقت نماد برپایی خیمه امام حسین(ع)در کربلاست.

برپایی خیمه نشان هستی و استمرار زندگی و حضور امام درجامعه است و خیمه های برپاشده در شهر نماد بقا و پایداری فرهنگ کربلا و عاشورا و میزان دلبستگی و پایبندی مردم به این مکتب است.همانطور که در حادثه کربلا آنگاه که حضرت عباس(ع)به شهادت می رسند،امام حسین(ع)برای مطلع کردن اهل بیت و یاران خود،از این حادثه اندوهگین و کمرشکن،به سوی خیمه برادر حرکت کرده و عمود خیمه را می کشد و خیمه را از حالت اهتزاز در می آورد.

چادر امام حسین(ع) دارای احترام و توجه فوق العاده ای است،برپایی آن همراه با آئین و مراسم خاصی صورت می گیرد،خدمت کردن در زیر این چادر مایه افتخار محسوب شده و همه به نوعی سعی دارند در زیر این چادر به انجام کار و یا خدمتی مشغول باشندهر چند جارو زدن و بدان مباهات می کنند.

جهت برپایی خیمه سوگواری امام حسین(ع)معمولا با اعلام از طریق بلندگو عده ای از جوانان و مردان میان سال چند روز قبل از ماه محرم جمع شده و چادرها و طناب ها و دیگر لوازم را از انبار بیرون می آورند ابتدا تکه های چادر را روی زمین پهن می کنند سپس آنها را با استفاده از رشته طناب های باریک از محل کناره های چادرو سوراخ هایی که بدین منظور تعبیه شده به یکدیگر متصل می نمایند. پس از این مرحله تیرک ها را در مرکز چادر جایی که ضخیم تر است و به کماچ معروف می باشد متصل می کنند و سپس طناب های ضخیم و بلندی را به تیرک یا تیرک ها و نیز خود چادر بسته و با مهارت و دقتی خاص به صورت هماهنگ می کشند تا چادر در حالت ایستاده قرار گیرد.بعد از برافراشته شدن چادر طناب ها را به میله ها و جاهایی که قبلا حساب شده و در نظر گرفته اند می بندند و چادرها را ثابت می کنند.

در روی چادر و نوک آن پرچم هایی به رنگ سبز که نماد خاندان پیامبر(ص)است و رنگ سیاه که نماد سوگ و ماتم است و رنگ سرخ که نماد خون و شهادت است به احتراز در می آورند.

لایه داخلی چادر دارای تزئیناتی است که با هنر تکه دوزی و نقاشی و خوشنویسی شکل گرفته است.این تزئینات بیشتر شامل تصاویری از درخت سرو که نماد زندگی و جاودانگی و همچنین آزادگی است و نیز تصاویر شیر و شمشیر و خورشید در یک ترکیب واحد که در آن،شیر نماد شجاعت ،شمشیر نماد زور و قدرت و خورشید نماد روشنایی و روشنفکری و مبارزه با ظلمت است و نیز تصاویر فرشتگانی که با اندوه در حال عروج به آسمان و بردن قطرات خون شهیدان بدان جا هستند.در تعدادی از چادر ها نیز صحنه هایی از حوادث کربلا به تصویر کشیده شده است و اشعاری نظیر اشعار محتشم کاشانی دیده می شود.

پس از شکل گیری و استقرار چادر اسپند دود می کنند و گوسفند یا شتر نذری را در کنار خیمه قربانی می کنند و به نیت دفع بلا و به سلامت برگزار شدن تمام مراسم .در پایان مراسم تمامی حضار مهمان سفره اباعبدالله می باشند.