شهید بزرگوار در 25 فروردین ماه 1345 در خانواده ای مستضعف و مذهبی در روستای ده زیار از بخش چترود دیده به جهان گشود،در اوج جوانی درس را رها نمود و با جملاتی از قبیل:کلاس ما جبهه و معلم ما امام حسین (ع) می باشد،درس آزاد مردی را به ما آموخت،او جنگ با صدامیان را همان جنگ با یزیدیان زمان امام حسین (ع) ذکر می نمود.با این خصوصیات پا به عرصه جنگ ونبرد گذاشتند و پس از گذراندن آموزش های مداوم به عنوان مربی آموزشی مخابرات مشغول شدند و در چندین عملیات از جمله :والفجر8،کربلای 4و5 بیسیمچی فرماندهی محترم لشگر 41 ثارالله حاج قاسم سلیمانی بودند،با توجه به کارنامه درخشان؛صداقت،امانت داری،تقوا و تلاش شبانه روزیشان، مسئول اموزش مخابرات لشکر 41 ثارالله شدند. ایشان جوانی با اخلاق و مهربان بود، به پدر و مادر و بزرگترهای خود احترام می گذاشت و زمانی که از جبهه به مرخصی می آمد به پدر و مادر خود در قالی بافی کمک می کرد. از نظر ایمان و تقوا زبان زد بود، واجبات را هرگز ترک نمی کرد و دیگران را تشویق به انجام واجبات می نمود. همیشه و در همه جا حتی در جبهه و جنگ هم چهره خندانی داشت.
به نقل از سردار سلیمانی: در سرکشی از خانواده شهید بزرگوار صدقی به ده زیار آمدند فرمودند: در چندین عملیات که من و شهید صدقی با هم بودیم وی چهره خندان و بشاشی داشت و با این کار به دیگران رزمندگان روحیه می بخشید.
شهید جهانگیر صدقی عاشق شهادت و آرزومند نوشیدن جام شهادت از دست ساقی کوثر بود.
به نقل از برادر بزرگوار شهید: همیشه از خدا طلب شهادت می کرد به گونه ای که یک روز در لشکر با چشمانی پر از اشک که چهره اش را فرا گرفته بود پیش من امد. از او پرسیدم چه شده است؟ ایشان فرمودند معاونم در عملیات کربلای 5 شهید شده و آهی از دل کشید. به او گفتم شهادت که گریه ندارد. ایشان گفتند من برای او گریه نمی کنم بلکه به حال خود می گریم که از قافله عقب ماندم.

مادر شهید نیز نقل می کند: فرزندم همواره می گفت اگر روزی خبر شهادت من را آوردند ناراحت نشوید لباس های رنگین بپوشید و برایم گریه نکنید.
خوش به سعادت شهید جهانگیر صدقی و تمامی شهدای دیگر به خاطر این اخلاص و از جان گذشتگی.
جهانگیر صدقی برای راه اندازی شبکه مخابراتی به طرف بانه (عملیات کربلای 10) در حرکت بودند که توسط هواپیماهای دشمن به شهادت رسیدند. شهید صدقی علاقه خاصی به امام حسین(ع) داشت و همیشه از مصائب حضرت ابا عبدالله الحسین(ع) صحبت می کردند و در زمان شهادت همچو مولایش امام حسین(ع) سر در بدن نداشت. به گفته پدر شهید ما هیچ ناراحتی نداریم و خدا را شکر می کنیم که فرزندمان در راه خدا و برای دین شهید شده است.