پروفسور سیّد علی اکبر حسینی
- نگارش یافته توسط مدیر سایت
زندگینامه اندیشمند فرزانه و متفکر متعهد پروفسور سیّد علی اکبر حسینی
(استاد ممتاز تعلیم و تربیّت و چهره ماندگار کشوری)
دکتر سیّد علی اکبر حسینی متولد مرداد ماه سال 1308روستای سردر کرمان است .وی در آستانۀدهۀ دوم قرن حاضر و در خانوادهای روحانی به دنیا آمد و فرزند ارشدِ پسری مرحوم حجتالاسلام والمسلمین سیّد عیسی حسینی سردری از روحانیون سرشناس کرمان و از ارادتمندان حضرت سیّد الشهداء (علیهالسلام) بود. دکتر حسینی تحصیلات 4 ساله ابتدایی را در روستا به پایان رسانید و قرآن را از پدر آموخت و از طریق ایشان آشنایی اولیه با تاریخ و فرهنگ اسلامی را به دست آورد. وی سپس جهت تحصیل علوم دینی وارد حوزه علمیه کرمان شد و در مدرسه معصومیه کرمان مقدمات و بخشی از دروس سطح را فرا گرفت و همراه با مطالعات مذهبی دیگر به حفظ نیمی از قرآن کریم توفیق یافت و در کسوت روحانیت به وعظ و خطابه و ذکر مصائب خاندان عصمت و طهارت (سلام الله علیهم اجمعین) پرداخت. ایشان در سال 1330 جهت تکمیل تحصیلات عازم حوزه علمیه قم شد و ابتدا در مدرسه حجتیّه و سپس در مدرسه فیضیه از محضر استادان این حوزه کسب فیض کرده و به محضر درس حضرت آیتالله العظمی بروجردی(ره) راه یافت.
دکتر حسینی در اوایل تحصیل در حوزه علمیه قم به تحصیلات دبیرستانی نیز تمایل یافت و در آموزشگاه شبانهای که شهید دکتر بهشتی تدریس زبان انگلیسی آن را برعهده داشت ثبتنام کرد و همزمان با تحصیلات حوزوی در امتحانات پایان سیکل اول متوسطه و پنجم علمی و دیپلم کامل به طور داوطلبانه شرکت نموده و در مدّت کمتر از 3 سال (با احراز رتبه اول از مجموع داوطلبان) به اخذ دیپلم ادبی در سال 1335 نائل آمد.در همین سال به دانشکده الهیات (معقول و منقول سابق) دانشگاه تهران راه یافت و از محضر استادانی چون دکتر کنی، دکتر زرین کوب، دکتر سادات ناصری، و بیش از همه دکتر محمد ابراهیم آیتی کسب فیض کرد و در سال 1339 (با احراز رتبه اول در جمع رشتههای 4 گانه معقول و منقول، ادبیات عرب و فرهنگ اسلامی) در رشتة فرهنگ اسلامی فارغ التحصیل شد. در بهار 1340 با استفاده از یک بورس دولتی که در آن زمان به شاگردان اول هر دانشکده داده میشد به ایالات متحده آمریکا عزیمت کرد و در دانشگاه دولتی ایندیانا واقع در شهر بلومینگتن به تحصیل پرداخت و در فاصله کمتر از 5 سال تحصیلی به ترتیب، با اخذ درجه فوق لیسانس در رشته روانشناسی تربیتی و درجه تخصصی و دکتری در رشته تعلیمات متوسط توفیق یافت. وی سپس به ایران بازگشت و در سال 1345 با مرتبه استادیاری عضو هیئت علمی دانشگاه شیراز شد و در سالهای 1350 و 1355 به ترتیب، به احراز رتبههای دانشیاری و استادی دست یافت. این دانشمند گرانسنگ دارای بیش از 300 اثر علمی شامل کتاب، مقاله، تکنگاری و ترجمه به زبانهای فارسی و انگلیسی و عربی است که بیش ازآنهادر زمینه مسایل اسلامی وبه ویژه تعلیم و تربیت اسلامی میباشد.
دکتر حسینی در کنار فعالیّتهای نویسندگی، با علاقه و اشتیاق وافری که به امر تدریس داشت بسیاری از دروس دانشکده علوم تربیتی و روانشناسی را در دورههای کارشناسی، کارشناسی ارشد و دکتری تدریس میکرد و کلام آخر آخرین جلسات درسی وی در تمام سالهای تدریسش این شعر بود:
ایام خوش آن بود که با دوست به سر شد.............................باقی همه بیحاصلی و بیخبری بود.
وی استاد راهنمای حدود 60 رساله کارشناسی ارشد و دکتری را نیز بر عهده داشت و همچنین بیش از 40 طرح پژوهشی و چندین طرح پژوهشی ملی را در کارنامه زرین خود ثبت کرد.
این دانشمند متعهد در کنار فعالیتهای علمی و تحقیقی خود مسئولیتهای متعددی نیز پس از انقلاب شکوهمند اسلامی بر عهده گرفت که بدون استثناء تماماً مرتبط با جامعه علمی و نظام دانشگاهی بود. وی دو دوره ریاست دانشگاه شهید باهنر کرمان را در سالهای حسّاس 1357 و 1373 متقبّل شد و به ویژه در راهاندازی دورههای تحصیلات تکمیلی سعی زیادی داشت. ایشان با بسیاری مراکز و نهادها مانند، شورای عالی انقلاب فرهنگی، وزارت فرهنگ و آموزش عالی، دفتر همکاری حوزه و دانشگاه، سازمان سنجش و آموزش کشور، وزارت آموزش و پرورش، جهادسازندگی، وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی، مدرسه عالی قضایی قم، شورای بررسی متون علوم انسانی، دانشگاه آزاد اسلامی و ... همکاری داشت و همچنین در بسیاری شوراهای کلیدی دانشگاه چون هیئت ممیزه، تحصیلات تکمیلی، کمیته تخصصی علوم انسانی، شورای انتشارات و نیز هیئت تحریریه نشریههای دانشگاهی مانند نامه علوم انسانی پژوهشگاه علوم انسانی و مطالعات فرهنگی، نشریه دانشکده ادبیات دانشگاه شهید باهنر کرمان، اندیشه دینی دانشگاه شیراز، علوم انسانی دانشگاه امام حسین (ع)، تربیت اسلامی پژوهشگاه حوزه و دانشگاه، عضو فعال بود.
ایشان همچنین در بسیاری همایشها و کنفرانسهای ملّی و بینالمللی شرکت کرد و به کسب موفقیّتهایی نیز نایل آمد: سردبیری مجله علمی پژوهشی علوم اجتماعی و انسانی دانشگاه شیراز در سال 1363 (که پس از انقلاب اسلامی به محاق تعطیلی افتاده بود ) و انتشار اولین شماره آن در سال 1364 (که تا پایان دوره سردبیری ایشان در سال 1376، 23 شماره نشریه منتشر شد)، عضویت در فرهنگستان علوم جمهوری اسلامی ایران در سال 1370 در شاخه تعلیم و تربیت، عضو انجمن ایرانی تعلیم و تربیت، مدّرس برجسته در سال 1370، استاد نمونه دانشگاه شیراز در سال 1373 ، استاد نمونه کشوری در سال1376 و اخذ لوح تقدیر از ریاست جمهوری اسلامی ایران، پژوهشگر نمونه استان فارس در سال 1379، و نامزدی مرد سال علمی در 2004 میلادی توسط مؤسسههای جهانی و بینالمللی، تنها بخشی از افتخارات این استاد خداباور بود.
از ایشان همچنین در دومین همایش ملی چهرههای ماندگار کشوری در سال 1382 به عنوان چهره ماندگار رشته تعلیم و تربیت تجلیل به عمل آمد.
عناوین برخی از کتابهای ایشان عبارتند از: مفحمات الاقرآن فی مبهمات القرآن (ترجمه از زبان عربی ) ، تفکر خلاق: هدف غایی تعلیم و تربیت، پرستاری روانی (ترجمه از زبان انگلیسی )، اصول ریاضیات در آمار مقدماتی به طریق آموزش برنامهای (ترجمه از زبان انگلیسی)، بررسی گزینش دانشجو در دانشگاه شیراز ((از نمونه کتابهاییاندکه پیش از انقلاب اسلامی چاپ شدند))، مباحثی چند پیرامون مبانی تعلیم و تربیت اسلامی ، سیری اجمالی در تاریخ تعلیم و تربیت اسلامی ، مجموعه مقالات نظری تحلیلی ، مجموعه مقالات کاربردی ، تعلیم و تربیت اسلامی؛ مبانی، منابع و اصول، گلچینی از آموزههای تربیتی در زندگی حضرت فاطمه زهرا (س) ، کیمیای ربیّت و ربانیت، انسانشناسی در اسلام (آماده چاپ) روانشناسی کودک و نوجوان (آماده چاپ)، مجموعه 5 جلدی دفتر تعلیم و تربیت (آماده چاپ)و...
این استاد فرزانه که عمر خود را وقف نظام آموزشی کشور کرد پس از عمری تلاش علمی و عملی در سال 1380 در سمت استاد تمام، بازنشسته شد امّا تا آخرین لحظههای حیات پربرکت خود آنی از قلم و کاغذ و دانشپژوهی جدا نگردید و حتّی واپسین دغدغههای وی تکمیل آثار باقی ماندهاش بود.
ایشان در سال 1343 با سرکار خانم فاطمه حاتمی ازدواج کرد و دارای سه فرزند میباشد و همانگونه که خودآرزو داشت هر سه با طیّ مدارج تحصیلی از استادان حوزه و دانشگاه شدند. این استاد مسلّم تعلیم و تربیت اسلامی همواره موفقیّت علمی و کاری خود و نیز فرزندانش را مرهون فداکاریها و دلسوزیهای بیحدّ و حصر همسر مهربان خود میدانست و این امر تأکید و توصیه همیشگیاش بود.
ایشان در ایّام سوگواری سیّد و سالار شهیدان (علیهالسلام) در 12 محرم 1431 ه.ق مصادف با 8 دی ماه 1388 و در شب شهادت سیّد الساجدین (علیهالسلام) رحلت کرد و پس از انجام مراسم باشکوه تشییع در شهرهای >شیراز و کرمان، بر سر دست دوستداران و شاگردانش و بنا بر توصیه خود، درمسجد قائم روستای سردر و در کنار آرامگاه مقدّس پدر بزرگوارش آرام یافت.
نظرات (2)