شهید اکبر پوررشیدی در روستای کاظم اباد در اردیبهشت ماه سال سی و هشت بدنیا(۱۳۳۸)آمدند  ایشان فرزند اول خانواده بود و بعد از اکبر خدا به این خانواده چهار پسرو سه دختر داده دوران کودکی اکبر زود گذشت و او علاقه شدید به خواندن قرآن داشت مادرش او را به مکتب خانه فرستادند تا سواد بیاموزد و بعد به کرمان فرستادن تا به مدرسه رود و درس  بخواند .ایشان دو برادر کوچکتر خود را نیز بنام یدالله و اصغر به کرمان بردند تا سواد بیاموزد و درس بخواند اکبر با برادرانش به خوبی رفتار میکردند 

دوران دبیرستان اکبر تمام شد وبرای سربازی وادامه تحصیل راهی تهران شدند و در دانشکده افسری تهران ادامه تحصیل دادند تا لیسانس خود را گرفتند 

ایشان ستوان دوم بودند

((لازم به ذکر است به دلیل احترام به پدر مادرشان ،وقتی اکبر بدنیا آمدند او را در خانه حسین صدا میزدند ،و این گونه نام  اکبر در شناسنامه بود و دوستان وخانواده  او را حسین صدا میزدند و همه او را با نام حسین می شناسند )))

خاطره ای از زبان مادرشان:حسین بسیار مهربان بودپسرم به من کمک می‌کردند یک شب زمستانی و ماه رمضان بود من بچه کوچک داشتم حسین  آمد با کتاب دعا بیرون رفتن و دعا می خواندن وگریه میکردند من از صدای گریه ایشان بیرونرفتم صدایش کردم سرما بود گفتم پسرم بیا داخل اما ایشان گفتن شما بروید من الان دعایم تمام میشود میایم داخل خانه چندین دفعه صدایش کردم دعایش تمام شد امد گفتم کاش منم سواد داشتم گفت برایت میخوانم آن وقت بازبرایم دعا خواند دعایی جوشن کبیر بود پسرم ساعتها ایستاده در سرما با گریه دعا جوشن کبیر را خواند بود مادر گریه میکرد می‌گفت پسرم چه دعایی میخواند *

پدرشان گفتند تمام فرزندانم را دوست دارم اما پسرم حسین پسر عزیزم چیز دیگه ای بود وقتی با صحبت میکردم سرش را بالا نمیگرفت فقط میگفت چشم 

جناب آقای سرهنگ محرب زاده نیز تعریف کردند ایشان خیلی اهل نماز ودعا بودند ودر تمام امور خیلی فعال بودند وخیلی جرعت و شجاعت داشتن و ما دوستان  او را شیخ حسین صدا میکردیم  

به دلیل ضیق وقت نمی توان تمام خاطرات ایشان را نوشت بیان کرد 

سرانجام در ۲۲بهمن سال ۱۳۵۷در دانشکده به همراه دو تن دیگر از هم دانشگاهی ها با اصابت گلوله به بیمارستان منتقل شدند 

با پدرشان تماس گرفتن وحاج محمد به همراه فرزند خواهرشان(آقای عباس قوام )راهی تهران شدند وپدرشان وقتی به بیمارستان رسیدند حسین رو دیدن ایشان اول سراغ مادر را گرفتن بعد اشاره به قلبشان کردند که تیر خورده وبا یک وصیت کوچیک چشمان مهربانش را بست و پر کشید. 

روح شهیدگرامی  اکبر پوررشیدی کاظم آبادی وپدر ومادر عزیزشان  شاد